Το περιβάλλον για τις επιχειρήσεις ήταν άρρωστο και μαζί ασθενούσαν οι ιδέες, οι φιλοδοξίες, και τα όνειρα που μαραίνονταν. Παρόλα αυτά, η MVPublications πήγε κόντρα στο κλίμα. “Ή τώρα, ή ποτέ” σκεφτήκαμε.
Σε ένα από τα πρώτα ραντεβού, ο παλιόφιλος, ο Δημήτρης, στο πατάρι της Ιπποκράτους, μας είπε… “Τι τιράζ θα κάνετε στο βιβλίο του Νικοπολίδη;”. Κοιταχτήκαμε με τον Βασίλη… “Τρεις χιλιάδες σκεφτόμαστε” του απαντήσαμε. “Παιδιά, χαμηλώστε τον πήχη. Μην κάνετε τρέλες. Είστε νέοι, είναι το πρώτο βιβλίο σας, μην απογοητευτείτε”. Χαμογελάσαμε και φύγαμε μετά από αρκετή ώρα, έχοντας καταγράψει την πρώτη δυνατή φιλία. H τελευταία κουβέντα του Δημήτρη ήταν: “Μόλις τυπώσετε, φέρτε 300 κομμάτια και βλέπουμε”.
Οι εβδομάδες πέρασαν, ο Χρίστος έγραφε το αριστούργημά του αποτυπώνοντας τον χαρακτήρα του Αντώνη σαν να ήταν ζούσε μέσα στην ψυχή του όλα αυτά τα χρόνια και αρχές Ιουνίου χτύπησε (για πρώτη φορά) το τηλέφωνο…
“Ρε μαλάκες είστε με τα καλά σας; Που είναι τα βιβλία; Εχετε τρελαθεί τελείως;”… Μπαρούτι ο Δημήτρης! Την επόμενη μέρα, ο …μονόλογος επαναλήφθηκε, με πιο σκληρές κουβέντες ακόμα. Ούτε καν πρόλαβε ο Βασίλης να του πει πως… “Είχαμε μία μικρή καθυστέρηση με την εκτύπωση ρε Μήτσο… Δευτέρα θα είναι εκεί”.
Η Δευτέρα πέρασε όμως… Ξέρετε πως είναι η παραγωγική διαδικασία των βιβλίων. Καθυστερεί! Το τηλέφωνο ξαναχτύπησε! “Ρε αντε γαμηθείτε. Είστε τελείως άχρηστοι! Εσείς οργανώνετε δράσεις, τα τηλέφωνα έχουν σπάσει τα τηλέφωνα, ο κόσμος ζητάει το βιβλίο και δεν έχετε φέρει ούτε εξώφυλλο ακόμα. Κάντε άλλη δουλειά”.
Λίγες ώρες μετά τα βιβλία ήταν στην Ιπποκράτους. Ο δρόμος προς το ράφι ήταν πια ανοιχτός. Ο Δημήτρης μας αγάπησε. Δεν ξέρω γιατί! Το μπινελίκι που μας έριχνε δεν ήταν καταδικαστικό, αλλά διαδακτικό, εμφορούμενο από χαμόγελο και αισιοδοξία. Πράγματι, τα τηλέφωνα είχαν σπάσει. Η αυτοβιογραφία του Αντώνη είχε καν γκελ πριν καν τοποθετηθεί στο ράφι. Τα τηλέφωνα συνέχιζαν να σπάνε… Για καλό όμως. Σε τρεις εβδομάδες, μες στο κατακαλόκαιρο ήρθε η δεύτερη έκδοση. Ο Δημήτρης δεν είχε δίκιο.
Η αυτοβιογραφία του Αντώνη μας άνοιξε το δρόμο και μας έπεισε ότι άξιζε να ασχοληθούμε με αυτή τη σκέψη που κατέτρωγε τις ψυχές μας επί χρόνια. Η Ελλάδα στερείται αθλητικής λογοτεχνίας. Μετά ήρθε ο Μάικ, ο Χρήστος (κι όχι ο Μίλτος) ο Νταλικέρης, ο Περικλής, μπήκε στην παρέας ο Χρήστος ο καλλιτέχνης, ο Σπύρος ο Κεφαλλονίτης και ο Κάραμ (ο πιο αδικημένος).
Πιο μετά, έσκασε και ο Σάρας με τον Πέτρο. Στο μεταξύ, έγινε πραγματικότητα κάτι μοναδικό. “Μία φορά στη ζωή μας”, η πρώτη -και σίγουρα όχι τελευταία- φιλανθρωπική δράση, που ένωσε όλο το δημοσιογραφικό κόσμο για το κοινό όφελος.
“Παιδιά, κάνετε ένα έργο, που ακόμα κι έναν άνθρωπο να βάλει στα βιβλιοπωλεία από αυτούς που δεν είχαν μάθει να τα επισκέπτονται, είναι τεράστιο όφελος για το χώρο του βιβλίου” μας είπε ο Κωστής, εκεί στη Σταδίου. Νομίζω, πια, ότι βάλαμε και λίγους περισσότερους.
Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, οφείλουμε να παραδεχτούμε… Μας πήρε η κάτω βόλτα. Μπλέξαμε. Δουλειές, κάποιες μικρές ή μεγάλες απογοητεύσεις, ήρθε ο κατήφορος. Κάπου εδώ πρέπει να σταματήσω να γράφω στον πληθυντικό. Ο Βασίλης δεν είναι πια μαζί μου, αλλά θα είναι πάντα εδώ. Αδελφός, φίλος και κάτι περισσότερο. Εδώ είναι όμως η MVPublications που εισήλθε σε έναν χώρο, ο οποίος έμοιαζε περιθωριακός.
Μία μέρα, η πωλήτρια ενός μεγάλου βιβλιοπωλείου, χωρίς φυσικά να ξέρει ποιος είμαι, μου είπε όταν της ζήτησα το βιβλίο του Μάικ… “Καλά τι διάολο έχουν πάθει όλοι με αυτό; Τι του βρίσκουν; Τι μπορεί να γράφει ενας αθλητής σε ένα βιβλίο;”.
Ας μην υπεισέλθουμε σε συντεχνιακά παράπονα και την απρόσωπη πώληση του βιβλίου πια. Το λάθος της συμπαθητικής κοπέλας δεν ήταν η στάση απέναντι σε έναν εν δυνάμει πελάτη, αλλά η άγνοια. Η απαξίωση της διαδρομής ενός αθλητή μέχρι την κορύφωση. Η λατρείας μας για τις αυτοβιογραφίες και μερικές επιλεγμένες βιογραφίες στοχεύει αποκλειστικά σε αυτούς που νομίζουν ότι οι αθλητές είναι παρείσακτοι καλομαθημένοι σε μία χειμαζόμενη κοινωνία. Ότι το αθλητικό βιβλίο, είναι μία καλοβαλμένη ιστορία, γραμμένη με πατούσες και όχι με πνεύμα, ποιότητα και ιδρώτα.
Οχι, οι αθλητές δεν είναι περιθώριο. Οι αθλητικοί συντάκτες (με πολλούς από τους οποίους συνεργαστήκαμε) δεν είναι αθλητικογράφοι, είναι δημοσιογράφοι. Και το αθλητικό ανάγνωσμα δεν είναι ΒΙΠΕΡ! Είναι βιβλίο, αξία διαχρονική, γεμάτο μηνύματα, διδάγματα, στάσεις ζωής.
Η MVPublications συνεχίζει να πιστεύει στη μεταφορά του μηνύματος ότι ένας σούπερ σταρ του αθλητισμού δεν είναι αλεξιπτωτιστής, ούτε γεννήθηκε με γεμάτους τραπεζικούς λογαριασμούς και πλούτη. Τα δημιούργησε! Γιατί πάλεψε, έκλαψε, μόχθησε, ίδρωσε, λυπήθηκε, προσβλήθηκε, υποτιμήθηκε. Συστατικά που συμπληρώνουν την τέλεια συνταγή για την επιτυχία. Η διαδρομή όμως, είναι αυτή που έχει ενδιαφέρον. Κι αυτή τη διαδρομή, ως MVPublications, έχουμε όλοι, γονείς και παιδιά, να ξέρουμε. Μπορεί να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Μπορεί και όχι…
Το site ανανεώθηκε, η προσπάθεια συνεχίζεται και οι αθλητικές εκδόσεις θα συνεχίσουν εκ μέρους της MVPublications να βρίσκονται στα ράφια των βιβλιοπωλείων.
